VVrijdagmiddag 15.00 uur. Zoals altijd verzamelen bij Kriebelz in Terwolde. Het clubje vroege weekendgangers is dit jaar niet zo groot maar dat mag de pret niet drukken. Omdat Marjolein de jas vergeten is rijdt Lieke nog even snel met haar naar huis om deze op te halen. Nog maar 200 meter op weg horen ze iets rammelen maar met Liekes antwoord “ik hoop dat het een stukje plastic is wat afbrak” rijden ze door en halen de jas van Marjolein op. Eenmaal terug bij Kriebelz slaat de paniek toe bij Lieke “mijn telefoon, waar is mijn telefoon?!”. Het zal toch niet.. En ja hoor, op die bewuste plek, 200 meter verderop ligt de telefoon van Lieke. Naja, telefoon, een stukje plastic met een stukje glas dat de meest fantastische verzameling van duizenden barsten heeft. Einde telefoon. Totdat de telefoon ineens geluidjes van screenshots begint te maken. Hij leeft nog! Lieke bedenkt zich niets en met een andere telefoon wordt een reperatiepunt in de buurt van Rekken gezocht en gevonden. Eerst daar maar heen dus. Telefoon ingeleverd, ondertussen een ijsje eten op het terras en Lieke heeft weer een telefoon.
Rond etenstijd arriveren er weer 2 auto’s met weekendgangers. Daarmee is de groep bijna compleet en kan het feest echt losbarsten. Maar voordat het zover was eerst de belangrijkste huisregel van dit weekend in de oren knopen: “Deur dicht in verband met de vliegen!!!”. Tijd voor de macaroni.
Na het eten is het tijd om de tuin te verkennen en een balletje te trappen. Deur dicht! De rest van de avond wordt gevuld met spelletjes, kampvuur en her en der een biertje. Rond een uur of 2 taaien de eerste mensen af en rond 3 uur de rest. Deur dicht! Je zou denken dat de rust dan wel wederkeert maar rond 3.30 uur hoor je alle telefoons een geluidje maken, Maartje: “Wie zijn er nog aan het airhockeyen????” Onze jonge Goden Mark en Hessel vinden het nog lang geen bedtijd en vinden het nodig om nog even sportief te doen. Maar na een half uurtje houden ook zij het voor gezien.
Zaterdagochtend half 10. De eersten drentelen alweer rond beneden en wachten tot ze mogen ontbijten? Wachten tot ze mogen ontbijten???? Ja, u leest het goed. Bepaalde mensen zijn er van overtuigd dat we samen zullen gaan ontbijten en het dus nog “even” wachten op de rest is. 2 uur later, nog steeds geen ontbijt. Het gemopper van enkele hongerige mannen begint nu toch wel toe te nemen dus dan toch maar ontbijten. Wel gezamenlijk maar zonder de laatste 2 dames die nog iets meer tijd nodig hebben.
Na het ontbijt is het tijd voor de middagactiviteit, wat het is blijft nog even een verrassing. “Welke kleren moeten we aan dan?” “Makkelijke kleren.” “Worden we smerig?” “Nee, jullie worden niet echt smerig.” “Ik heb een wit randje onder mijn schoen, blijft die wel schoon?” “Teun, doe jij je oude schoenen dan maar aan.” Met al deze hints dan toch maar op weg. Kartbaan Winterswijk als eindbestemming. Karten dus? Nee, lasergamen zal het worden! De pijnloze versie van paintballen. Zou je denken. Toch blijkt het een levensgevaarlijke sport te zijn. Zoals bekend is het de bedoeling om elkaar af te schieten en zo punten te verzamelen. Maartje mist het fysieke element blijkbaar en besluit gewoon door te stormen en onder andere Teun met het geweer voor de kop te slaan. Gelukkig kunnen we het kartcentrum zonder al teveel gewonden weer verlaten.
Zaterdagmiddag rond een uur of 5 zal de barbecue door de slager gebracht worden. Een werknemer komt de barbecue en het vlees brengen en de mannen helpen de boel even uitladen en klaarzetten. Ondertussen krijgt Lieke het erg warm van de aanblik van de slager. “Welk nummer kan ik even noteren om te overleggen om de barbecue weer op te halen morgen?” vraagt de slager. “MIJNE, MIJNE, MIJNE” schreeuwt Lieke van binnen maar durft dit niet hardop te zeggen. Zo wordt Johannes nummer genoteerd en is Lieke de liefde van haar leven misgelopen.
Na de barbecue blijft iedereen lekker buiten hangen en spelletjes doen bij het vuur omdat het zo lekker weer is. De biertjes en wijntjes gaan er lekker in en het wordt al snel later. Nachtwandeling? Nee nog geen zin in.. Oke, nog maar een biertje dan. Zo laat op de avond gaat een snackie er ook wel weer in dus tijd voor picolini’s. In de oven, paar minuten wachten en klaar. Zou je denken. Er lijkt wel een nieuwe traditie geboren want het is weer zo ver, de stroom is er af. Gelukkig niet in het hele huis maar de helft van de mensen zal het moeten doen zonder volle telefoon op de zondag. Gelukkig zijn de picolini’s net op temperatuur trouwens.
Rond een uur of 4 vindt iedereen het wel mooi geweest en vertrekt richting bed. Deur dicht! Bijna iedereen dan. Hoe kan het ook anders dan dat Hessel en Mark het toch nog tijd voor een nachtwandeling (lees ochtendwandeling/dauwtrappen/met de kippen van stok/onbenullig laat gaan wandelen) vinden. Met de opkomende zon aan hun zijde genieten ze van de prachtige omgeving van Rekken.
Zondag is echt een zondag waarvoor ze gemaakt zijn. Iedereen is lui en heeft nergens zin in. Voor de 2e keer dit weekend wordt er gezamenlijk ontbeten. Zal de traditie van het solo ontbijt nu dan definitief gebroken zijn? Iedereen hangt wat rond en doet rustig aan maar Leroy zit zichzelf in de weg en trekt er op uit met de skelter. Deur dicht! Na een tijdje op weg te zijn moet hij onverwachts uitwijken voor een slak op de weg en zo huppakee de sloot in. Gelukkig is daar ANWB-hulp Hessel met storingsdienst die hem zo weer op het droge hielp maar daarbij zelf van de wal in de sloot raakt.
Om de dag toch nog wat te breken heeft Rinske voor een spelletje gezorgd. Niet iedereen heeft er zin in maar met de woorden “het is niet moeilijk en het duurt niet lang” weet ze iedereen te overtuigen om toch maar mee te doen. Voor iedereens neus ligt een omgedraaid A4-tje en een rode pen. Iedereen zit vol spanning te wachten tot juffrouw Rinske zegt de papieren om te draaien. En wat denk je? 12 ingevulde toetsen liggen klaar om nagekeken te worden. Daar heeft juffrouw Rinske ze mooi beet. Zoals elke juffrouw elk weekend in haar eigen tijd moet doen, heeft ook Rinske dit weekend nog toetsen na te kijken. Aan eigen tijd gebrek maar met de hulp van 12 brakke weekendgangers is het toch een fluitje van een cent.
Aan alles komt een einde en dus ook aan het weekendkamp. Na het opruimen en inleveren van de sleutel is het tijd om weer terug naar Nijbroek en omstreken te gaan. Voordat het einde echt zo ver is wordt er nog even nagepraat bij “Take off” in Teuge. Na het eten, en vooral de lekkere toetjes, gaat iedereen moe maar voldaan naar huis.
Tot weekendkamp 2019!
Klik hieronder voor meer foto's: